Goedemiddag,

Mijn naam is Arie van Kooten, vriend van Ger. Ik zal ook kort spreken als voorzitter van de stichting Joy of a Toy die we samen hebben opgericht.

 

Lieve Ger.

Het was een mooie dag toen we elkaar in 1977 op het Mathematisch instituut in Utrecht ontmoetten. Het licht van de zon werd door de vochtige lucht in fraaie kleuren weerkaatst. We spraken over het verschil tussen de Soft machine en King Crimson.  Je zei: Wat is chaos anders dan onbegrepen orde. En ik zei: Maar orde is niets anders dan onbegrepen chaos. Daar waren we het dus over eens: Een groot deel van de wereld is onbegrepen.

Een levenslange vriendschap kan in een flits ontstaan. Twee vreemde linkse snuiters die zichzelf in elkaar herkenden. Het was niet onze gezamenlijke liefde voor de schoonheid van de wiskunde. Het was ook niet onze onverklaarbare voorkeur voor experimentele muziek. Nee, wat ons een leven lang verbonden heeft, was de overtuiging dat elk mens de plicht heeft om iets aan de onrechtvaardigheid op deze wereld te doen.  

Wellicht was dat een naïeve, bijna kinderlijke gedachte. Maar hij was eerlijk en gemeend. We waren immers jong. We hadden idealen.

Als studenten richtten we het progressieve literaire tijdschrift Pique op. Van de opbrengst werd een kind in Columbia ondersteund.  Motto van het blad: dat iedereen altijd iedereen moet helpen.

En wat heb jij altijd iedereen geholpen. Je stond voor iedereen klaar. Hoe vaak heb je wel niet naast mijn ziekenhuisbed gezeten na de zoveelste hartaanval. Altijd oog voor anderen. Als bestuurslid van het Stil heb je je vele jaren lang ingezet voor de mensen zonder verblijfsvergunning.  Iedereen, ongeacht zijn status, kon op je rekenen

Het is niet te beschrijven hoeveel je voor onze stichting Joy of a Toy betekend hebt. Zoveel Afrikaanse kinderen zullen je daarvoor altijd dankbaar zijn. Vandaag huilt heel ons dorp in Zambia met ons mee. De weeskinderen dragen jou voor altijd mee in hun hart. De galante mr Ger.  Je schiep orde in mijn goedbedoelde Afrikaanse chaos. Op je eigen, prachtige en zinnige manier.

Het was een warme dag toen we in 2017 op de rotsen bij de Chipoma waterval in Zambia tevreden naast elkaar zaten. Twee vreemde linkse snuiters, die elkaar een leven lang vertrouwden. Het licht van de zon werd door het voortrazende water in fraaie kleuren weerkaatst. We spraken over het verschil tussen dromen en daden. Je zei: Om de wereld te veranderen moet je hem eerst begrijpen. Ik zei. Maar om de wereld te kunnen begrijpen zul je hem eerst moeten veranderen. Daar waren we het dus over eens: De wereld moet nog steeds veranderen. We waren 40 jaar ouder. Met dezelfde idealen als toen.

De wereld begrijpen wil ik niet meer. Een groot deel van de wereld zal altijd onbegrepen blijven. Deze aarde is niet meer de onze, nu ik je nergens meer kan vinden. Wat rest is de herinneringen aan een vriend uit 1 stuk..

We zouden binnenkort weer gaan fietsen. Door de polders, onherhaalbaar onbestaanbaar vrij.

Soms kan een leven in een flits ophouden te bestaan. Maar de liefde eindigt niet. Onze liefde voor jou is voor de eeuwigheid.

Arie